Może spali, może nie. Oczy otworzyli leżąc na drodze. Zbudził ich złowrogi pomruk z brzucha Kuleczki, przy którego boku spoczęli.
Zaspani, ziewnęli zmęczeni, przeciągając się. Jeden an drugiego zaraz spojrzał, uświadamiając sobie, że nie ma w jaskini, gdzie dotąd mieszkali.
- Rzyguś, Kuleczka... mi tu śmierdzi...-Mruknął Wykrztuś podnosząc się jako pierwszy, podszedł pod drzewo gdzie siedział ptak, podrapał się po głowie, patrząc na niego.
-Wykrztusiu, biorę skrzydełka.-Kuleczka podniósł się zaraz po nim, przeszedł kilka kroków, próbując podskoczyć.
-Bambaryły jedne...-Rzyguś otarł obolały kark, zaraz podszedł do nich, każdemu dał po głowie.
-A może on nam powie, idioci, gdzieśmy trafili, co?!
Zadarł głowę do przodu, splunął za siebie, otarł ręce.
-Który mnie podsadzi?

Rzyguś wyprostowany już, próbował złapać równowagę na trzęsących się plecach kompanów.
-Bambaryły, drżycie jak dziewica na wietrze...-Mruknął, dłonią próbując sięgnąć do niebieskiego grajka.
-Rzygusiu...-Kuleczka chciał coś powiedzieć, gdy Wykrztuś łokciem spróbował mu kuksańca sprzedać, wtedy też cała 'drabina', przechyliła się, Rzyguś upadł na plecy, głośną wiązankę puścił na patrzących na niego kompanów, którzy zaraz spojrzeli po sobie i głośnym śmiechem wybuchnęli.

Gdy skończył się jazgot między nimi, jak jeden mąż spojrzały w niebo, przed siebie i na siebie.
-Rzygusiu, wiesz jak ludzie nazywają taką chwilę?-Zarechotał Wykrztuś, zaraz ruszając w stronę drogi, machnął tylko kompanom by szli za nim.- ... Wdepnęliśmy w ogrzy placek.
Na samą myśl skrzywili się, zrobili przeciągłe "Fuuuuuuuuuuu...", ruszając zaraz na drogę.
-Panowie, prosto!-Zawyrokował Rzyguś, sięgając zaraz po gruszkę, powąchał ją, widząc jednak zbitego psa wzrok u Kuleczki, przewrócił oczami, oddając mu owob.

Kuleczka jedząc był w niebie, nie zważał na brak smaku czy doznań, ważne że jego mordka była czymś wypełniona.
Szedł za Rzygusiem i Wykrztusiem, którzy kłócili się o swój dalszy los.
-A jak śmy umrzyli?-Wykrztuś panikował, bał się wszystkiego, choć to jego pomysły grupie nie raz ratowały skórę.
-Pleciesz, nie da się.-Rzyguś szedł, raz po raz węsząc za nowymi zapachami, nie ufał ani zmysłom, ani myśli, że to jednak może być jawa.
- Żyjemy, uszy mnie bolą od waszego marudzenia, musi żyć.
-Ale tu jest dziwnie. Ja chcę do domu-Wykrztuś złożył ręce na piersi, ignorując już towarzyszy, uważał, że wszelkie zło, które ich spotyka, jest winą Kuleczki albo Rzygusia.